O niektórych ludziach mówi się: człowiek z powołaniem. Bez wątpienia taką osobą był urodzony 22 lipca 1878 roku (lub 1879) Henryk Goldszmit, szerzej znany jako Janusz Korczak. Prekursor praw dziecka i twórca innowacyjnego systemu wychowawczego opierającego się na potrzebach i dążeniach dziecka. Z wykształcenia był lekarzem, miał także talent do pisania. Pracował również jako wychowawca i pedagog, a w latach 1912 – 1942 pełnił funkcję dyrektora żydowskiego Domu Sierot w Warszawie. Od 1919 roku współtworzył zakład wychowawczy dla dzieci polskich – Nasz Dom. To tylko niektóre stanowiska, które obejmował w swoim niezwykłym życiu.
Na szczególną uwagę w jego pracach pedagogicznych zasługuje wydana w 1928 roku książka “Prawo dziecka do szacunku”. Autor publikacji podkreśla w niej, że dziecko jest człowiekiem, a szacunek i zrozumienie drugiej osoby powinno stać się fundamentem wszystkich relacji. Książka jest syntezą poglądów Janusza Korczaka, które wcześniej już nie raz publikował w swoich utworach. Ważnym dziełem w jego twórczości jest esej napisany w czasie I wojny światowej “Jak kochać dziecko”. Utwór jest refleksją o codziennej, czasem trudnej opiece nad dzieckiem oraz o radości i satysfakcji rodziców z możliwości uczestniczenia w procesie dorastania dziecka. Publikacja podkreśla, że dzieci mają prawo do miłości, radości – do dzieciństwa i poczucia bezpieczeństwa.
Jako dyrektor Domu Sierot wprowadził w placówce zasadę, że każdy wychowanek był jej gospodarzem, pracownikiem i kierownikiem. Dziecięca społeczność działała tam na równych prawach, opartych o sprawiedliwość, braterstwo i równy podział obowiązków. System wychowania Korczaka opiera się na szacunku, zaufaniu i porozumiewaniu się z dzieckiem, traktowaniu go jako partnera.
Do pracy z dziećmi wykorzystywał nowatorskie narzędzia i metody. Przykładowo wymyślił tablicę do porozumiewania się z dziećmi, gdzie były wywieszane ogłoszenia, zawiadomienia i zarządzenia oraz skrzynkę na listy, szafę rzeczy znalezionych, gazetkę dziecięcą, posiedzenia z dziećmi, dyżury i sąd koleżeński z kodeksem przebaczania. Do dziś wszystkie te elementy są wykorzystywane do pracy z dziećmi w placówkach o różnym profilu.
5 sierpnia 1942 roku personel i 200 wychowanków Domu Sierot oraz sam Janusz Korczak zostali wyprowadzeni z budynku przez niemieckich żołnierzy. Wszyscy zostali skierowani do obozu śmierci w Treblince, gdzie zostali zamordowani. Janusz Korczak został z podopiecznymi do samego końca, mimo, że miał szansę opuścić getto. Stał się symbolem bezgranicznego oddania sprawie dzieci, a pamięć o nim, jak i jego współpracownikach nigdy nie zginie.
Źródło:
https://muzeumtreblinka.eu/informacje/janusz-korczak/
Zdjęcie:
polskieradio.pl
